Dochodzimy do momentu kulminacyjnego, czyli opisu zabójstwa. W księdze znajduje się bardzo plastyczny i szczegółowy opis walki Piotra z Jurkiem oraz samego morderstwa (zazwyczaj opisy w księgach kryminalnych były pozbawione tak barwnych i prozatorskich relacji).

Panowie podróżowali przez gościńce saniami zaprzęgniętymi w dwa konie maści kasztanowatej. Podróż musiała być ciężka i trudna. Mróz, powiewy przenikliwego, zimnego wiatru i trudne warunki atmosferyczne skutecznie utrudniały dalszą drogę. W lesie nieopodal Włoszczowej Jurek „miał już tę intencję jego [Piotra] zabić, bo mu pieniędzy nie dostawało”.

Podczas śnieżnej zawieruchy, wjechawszy w las, Lipnicki zsiadł z sanek tłumacząc, że jest mu zimno w nogi. Chciał zapewne rozruszać zmarznięte stopy. „Bieżąc za sankami” Jurek wyciągnął nóż z zamiarem wbicia go w plecy Piotra, który kierował konnym zaprzęgiem. Nie udało mu się to, gdyż nie był w stanie przebić kilku warstw ubrań.

„I uderzył go wsię nożem. Zaraz spadł Piotr [z] sanek. I rzucił się [Jurek] do szablicy, która była na sankach”. Piotr zaczął uciekać, wszak nie miał jak się obronić przed napastnikiem. Bronił się więc rękoma. „I uciął mu prawą rękę ten to Lipnicki, i brał się nieboraczek tenże Piotr przed się ku sankom do rusznicy”. Jurek doskoczył do Piotra, ten nie zdołał sięgnąć po broń palną. „(…) siekł go oną szablicą w głowę  i tak długo [z] sobą chodzili, aż padł po tym na ziemi”. Piotr krzyczał do Jurka „Prze Bóg, nie zabijaj”. Walczył o życie z całych sił.

„Na ostatek wziąwszy rusznicę z sanek tenże Lipnicki i przestrzelił go (…)”. Po zastrzeleniu Piotra bohater tekstu „zzuł z niego buty albo skórnie (…)”. Ten niecny proceder został przerwany, ponieważ Jurek usłyszał zgrzytanie śniegu i dźwięki zbliżających się podróżnych. Wystraszył się i „odwiózł sanki na stronę do choiny, z tych wziął konia Piotrowego i swego osiodłał”.