Ludwik XIII był królem Francji w latach 1610-1643. Przyszedł na świat jako najstarsze dziecko króla Francji Henryka IV i Marii Medycejskiej. Po zamordowaniu jego ojca władzę w imieniu syna sprawowała Maria i jej faworyt Concino Concini. Nie chcieli oni przekazać rządów Ludwikowi XIII, gdy ukończył 13 lat i według prawa mógł samodzielnie władać krajem. W efekcie doszło do powstania przeciw Marii i zabicia jej faworyta za przyzwoleniem Ludwika. Po tym zdarzeniu, które miało miejsce w 1617 r., przejął on samodzielne rządy. 

W pierwszych latach panowania nadal prowadził walki z siłami matki. Po ich zakończeniu rozpoczął działania przeciw hugenotom, czyli francuskimi protestantami. W ten sposób chciał umocnić swoją władzę. Doprowadził to do wieloletnich walk zbrojnych. Sytuację opanował dopiero kardynał Richelieu, który w 1624 r. został doradcą Ludwika XIII. W 1629 r. król wydał Akt łaski z Alais, który zakończył wojny z hugenotami. Traktat pokojowy potwierdził wolność kultu religijnego, jednak odebrał protestantom prawa polityczne i militarne. 

Z inicjatywy Richelieu Ludwik powołał do życia instytucje komisarzy, którzy w imieniu króla nadzorowali podległe sobie jednostki.  Sprawowali m.in. funkcje administracyjne, sądowe i podatkowe. Byli oni zależni od królewskich pełnomocnictw. Doprowadziło to do osłabienia rządów możnowładztwa na prowincji. Był to też wstęp do późniejszej władzy absolutnej Ludwika XIV. 

Ludwik XIII i Richelieu byli wielkimi miłośnikami kotów. Kardynał posiadał ich aż 14. Lubił z nimi spać w łóżku. Uwielbiał się nimi otaczać w czasie pracy. Nic dziwnego, że za ich czasów obowiązywał we Francji zakaz ich palenia na stosie. 

Opracowanie: Barbara Kranz i redakcja.