Świętokradztwo jest naruszeniem tego, co uważane jest za święte lub religijnie ważne. W kontekście chrześcijańskim, odnosi się często do profanacji Eucharystii, symboli religijnych lub miejsc świętych. W średniowiecznej Polsce, będącej w dużej mierze społeczeństwem chrześcijańskim, świętokradztwo było bardzo poważnym przestępstwem, zarówno z punktu widzenia moralnego, jak i prawnego.

Społeczeństwo średniowieczne było głęboko religijne, a sakramenty i symbole Kościoła były cenione jako święte i nienaruszalne. Wszelkie akty świętokradztwa były surowo karane, często śmiercią. Przestępstwo to było postrzegane jako bezpośredni atak na Boga i Kościół, a także na porządek społeczny i duchowy, który był ściśle powiązany z religią.

W wiekach późniejszych, z rozwojem idei tolerancji religijnej i prawa do wolności sumienia, przestępstwo świętokradztwa stało się mniej surowo karane, chociaż nadal było i jest traktowane poważnie w wielu miejscach. W Polsce na przykład, istnieje przepis prawny karzący za obrazę uczuć religijnych, choć kary są mniej surowe niż w średniowieczu.

Przykładem słynnej kradzieży świętokradczej może być przypadek relikwii Krzyża Świętego z bazyliki Santa Croce w Jerozolimie. W XII wieku relikwie te zostały skradzione przez wojska perskie, co wywołało ogromne oburzenie w świecie chrześcijańskim. Ta historia miała wpływ na wybuch pierwszej krucjaty, podczas której krzyżowcy odzyskali relikwie.

Na przestrzeni wieków, pojęcie świętokradztwa ewoluowało razem z naszą zrozumieniem religii, wolności i praw człowieka. Jednak nadal jest ono ważne w kontekście poszanowania dla wierzeń i uczuć religijnych innych osób. W każdej kulturze i społeczności istnieją pewne symbole i praktyki, które są uważane za święte, a ich naruszenie jest uważane za przestępstwo moralne, jeśli nie prawnie karalne. W tym sensie, świętokradztwo nadal jest istotne i wymaga zrozumienia i szacunku dla wierzeń i uczuć innych.