Po wkroczeniu armii niemieckiej i podbiciu Polski przez nazistów nastał czas niewysłowionego terroru. Pawiak stał się symbolem działalności Gestapo na ziemiach polskich. To tam tysiące ludzi traciło zdrowie i nierzadko życie podczas długotrwałych tortur. Najczęstszym sposobem było bicie ofiar różnego rodzaju pałkami czy prętami. Także przypalano ciała przesłuchiwanych papierosami lub rozpalonym prętem, podtapiano poprzez wlewanie dużej ilości wody przez nos, przy czym więzień miał zakneblowane usta, kazano stać z uniesionymi rękoma, a nawet szczuto psami.

Ofiary były poddawane torturom w różnych miejscach. Dziedziniec, czyli otwarta przestrzeń, dawała jeszcze większe pole do popisu niż zamknięte pomieszczenia. Jak zeznali świadkowie, gestapowcy kazali pełzać katowanym po rozżarzonym żużlu, co powodowało tlenie się ubrań i w konsekwencji poparzenie ciała. Niezależnie od płci, wieku czy stanu, w jakim byli zatrzymani (np. ciężarne kobiety) zmuszani byli do wykonywania „ćwiczeń” tj. przysiadów, żabek. Przy notorycznych torturach i niedożywieniu wysiłek ten powodował omdlenia. A to było wodą na młyn dla gestapowców i kolejnym pretekstem do bicia.