„Malleus Maleficarum”, czyli „Młot na czarownice„, to traktat z XV wieku autorstwa Heinricha Kramera, dominikańskiego inkwizytora. Dzieło to było swoistym przewodnikiem w walce z herezją, w tym z czarownictwem.

Pierwszy raz książka pojawiła się w 1486 roku i przez stulecia miała wpływ na średniowieczne i wczesnonowożytne społeczeństwa, kształtując przekonania na temat czarownic i czarownictwa. „Malleus Maleficarum” w detalach opisywał sposób identyfikacji, przesłuchiwania i karania osób podejrzanych o czarownictwo.

W Polsce przekonania dotyczące czarownictwa, choć nie tak drastyczne jak w innych częściach Europy, również były powszechne. Pod koniec XVI wieku, z wpływem kontrreformacji, zaczęto bardziej intensywnie ścigać czarownictwo. W 1511 roku, w Krakowie, doszło do głośnego procesu Katarzyny z Hanzy. Kolejne procesy w XVII wieku dotyczyły np. Krystyny Ceynowy z Pomeranii.

„Malleus Maleficarum” miał wpływ na te procesy, choć nigdy nie był formalnie przyjęty przez Kościół jako oficjalny dokument. Stał się jednak źródłem długotrwałych błędnych przekonań i strachu przed czarownictwem.