Okres Edo (1603-1868)

Początkowe lata były czasem rozkwitu kultury i gospodarki Japonii. Realną władzę w tym czasie sprawowali sioguni z rodu Tokugawa. To dzięki ich przychylności policja tamtego okresu mogła podczas przesłuchiwania podejrzanych stosować tortury, mające na celu wydobycie przyznania się do winy. Jednakże zostały one zaakceptowane tylko w razie podejrzeń o przestępstwo zagrożone karą śmierci, czyli morderstwo, podpalenie, rozbój i fałszowanie dokumentów.

Jeśli chodzi o metody torturowania, który były stosowane, można znaleźć opisy, według których przesłuchiwanemu wiązano ręce i nogi, a następnie podwieszano go tak, aby ciało było wygięte. Dodatkowo na plecy kładziono ciężar, który powodował dalszy ból i dyskomfort.

Innym sposobem było wiązanie ciała torturowanego w taki sposób, by broda i kostki znajdowały się w niewielkiej od siebie odległości. Związanie i rozciągniecie w ten sposób ciała powodowało ogromny ból.

Jeden ze sposobów przesłuchania w efekcie często prowadził do tego, że osoby poddane torturze nie były w stanie już chodzić o własnych siłach. Delikwent klęczał na drewnianej płycie, składającej się z ostro zakończonych desek. Jak można sobie wyobrazić powodowało to dyskomfort, ale nie wydaje się to czymś, po czym trudno by było chodzić. Policja, aby zmaksymalizować siłę tortury, na uda przesłuchiwanego kładła kilka kamiennych płyt. Czasem ich wspólny ciężar mógł sięgać nawet 400 kg!

Kempeitai – japońskie Gestapo

Kempeitai powstało i działało w latach 1881-1945. Bardzo często porównywane jest do nazistowskiego Gestapo czy obozowych oddziałów SS. Najbardziej zasłynęło podczas II wojny światowej, gdy funkcjonariusze „opiekowali” się jeńcami wojennymi. Stosowano różne metody i szeroki zakres tortur. Oprócz „zwykłych” typu przypalanie ciała papierosami, rozpalonymi prętami, rozgrzanym olejem czy rażenia prądem uciekano się także do bardziej wyrafinowanych sposobów. Jednym z nich była tortura wodna, polegająca na wlewaniu przez usta i nos wody tak, aby płynem wypełniły się płuca. Gdy ofiara traciła przytomność, w celu ocucenia skakano po niej, by woda znajdująca się w płucach została wydalona.

Inną metodą była tzw. tortura ryżu, czyli głodzonego człowieka zmuszano do zjedzenia surowego ryżu i popicia go dużą ilością wody. Pęcznienie ziarenek powodowało rozciąganie skurczonego głodem żołądka, a co za tym idzie odczuwanie ogromnego bólu.

Metody przesłuchań stosowane przez Kempeitai bardzo często doprowadzały do wybicia kości ze stawów lub rozciągnięcia stawów kolanowych. Ten pierwszy efekt osiągano poprzez zawieszenie ofiary za przeguby rąk, ramiona czy nogi. Natomiast w celu osiągnięcia drugiego rezultatu osobę poddaną torturze zmuszano do uklęknięcia i kładziono metalowy pręt za jej stawem kolanowym Średnica pręta wynosiła niekiedy 3 cale (około 7,6 cm). Potem dociskano uda, nierzadko po nich skacząc.