w drugiej połowie XVII wieku Kraków zmagał się z epidemią dżumy. Zachowano stare ordynacje ale także wprowadzono niektóre nowe. Izolowanych chorych podzielono na trzy kategorie: chorzy z oznakami zarazy na ciele, podejrzani przebywający w otoczeniu pierwszej grupy oraz żebracy i ludzie luźni (roznoszący chorobę). Wybudowano specjalne lazarety do których zatrudniono lekarzy, spowiedników i kucharki. W jednym z lazaretów przebywało ponad 800 chorych. […] tam cerulika zamówiono dla opodratowania zapowietrzonych (…). Niektórym z klasztoru od księdza proboszcza dawano driakwie, czosnku, siarki, gorzałek, ile trza.