Piętnowanie to jedna z praktyk stosowanych przez ludzi w przeszłości, które miały na celu zaznaczenie swojej władzy nad innymi ludźmi. Nie tylko przestępców, ale również niewolników piętnowano, co było dla nich bardzo upokarzające. Zwierzęta również były piętnowane, często w celu oznaczenia ich jako własność właściciela.

W Europie piętnowanie stało się powszechne w średniowieczu, szczególnie w przypadku przestępstw związanych z kradzieżą, oszustwem, fałszerstwem, gwałtem i zabójstwem. Osoby skazane na piętnowanie były zazwyczaj okaleczane, poprzez wypalanie lub wytatuowanie na skórze znaku związanego z popełnionym przestępstwem.

Jednym z najczęstszych sposobów piętnowania ludzi było stosowanie pieczęci. W przypadku przestępców na zamku, stosowano trzy rodzaje pieczęci: T, TP i TPF. Skrót T oznaczał travaux, co z kolei oznaczało, że osoba oznaczona tą pieczęcią była zobowiązana do wykonywania prac przymusowych na określony czas. Skrót TP oznaczał travaux perpetuels, czyli pracę do końca życia. Fałszerstwo było uważane za bardzo poważne przestępstwo w tamtych czasach, a skazani za fałszerstwo mieli osobną pieczęć TPF – travaux perpetuels faussaire. Fałszerze byli skazywani na dożywotnią pracę w trudnych warunkach.

Piętnowanie miało również na celu identyfikację ludzi. Oznaczanie niewolników i zwierząt miało na celu wskazanie, kto jest właścicielem, a także uniemożliwienie ucieczki i handlu niewolnikami. Piętnowanie przestępców miało natomiast na celu oznaczenie, kto jest przestępcą i ostrzeżenie innych przed nimi. Jednakże, piętnowanie przestępców, niewolników czy zwierząt było dla nich bardzo upokarzające i bolesne.

W XVIII i XIX wieku, wraz z rozwojem sądownictwa karnego, piętnowanie stopniowo wycofywano na rzecz innych form kar, takich jak więzienie, kary pieniężne czy kary pozbawienia wolności. Obecnie piętnowanie uważane jest za barbarzyńską praktykę i jest zakazane w większości krajów.

Mimo to, piętnowanie wciąż ma swoje zastosowanie w niektórych kulturach, zwłaszcza w Afryce i Azji. W niektórych społecznościach piętnowanie jest nadal stosowane jako sposób na karanie przestępców lub na oznaczanie osób, które naruszyły normy społeczne.

W XX wieku piętnowanie było również stosowane przez reżimy totalitarne jako forma kontroli społecznej i politycznej. W takich krajach jak Niemcy, Związek Radziecki i Chiny, osoby uważane za wrogów państwa były piętnowane przez władze, aby oznaczyć je jako niebezpieczne dla społeczeństwa.

Mimo iż piętnowanie jest dziś uważane za niehumanitarne i nieetyczne, to wciąż pozostaje ono częścią historii i kultury wielu narodów. Dzięki badaniom historyków i antropologów możemy lepiej zrozumieć genezę i funkcjonowanie tej praktyki oraz jej wpływ na rozwój społeczeństw i kultur.