usuwaniem padła i wyłapywaniem bezpańskich psów zajmował się rakarz. W hierarchii współpracowników kata miał najniższą pozycję. Rakarzami zostawali najczęściej katowscy pomocnicy/pachołkowie. Często funkcję rakarza pełnił również kat. We Wrocławiu (w 1686 roku) na placu straceń jeden z pomocników kata zakopał zabitego niedźwiedzia, a w Olszynie Lubańskiej – w pierwszej połowie XVII wieku – znajdowała się specjalna szubienica. Wieszano na niej zwierzęta, głównie wilki.