Cesarstwo Bizantyńskie, znane również jako Bizancjum, było kontynuacją starożytnego Rzymskiego Cesarstwa na wschodnich terenach śródziemnomorskich. Powstało w IV wieku n.e. po podziale Cesarstwa Rzymskiego na część zachodnią i wschodnią. Bizancjum miało swoją stolicę w Konstantynopolu (obecnie Stambuł) i przetrwało przez ponad tysiąc lat, aż do zdobycia przez Turków osmańskich w 1453 roku.

Bizancjum było mocno związane z kulturą i tradycjami starożytnego Rzymu, ale miało również wpływy greckie, azjatyckie i orientalne. Jego językiem oficjalnym był łacina, a później greka. Cesarze bizantyńscy uważali się za spadkobierców władzy cesarskiej i kontynuatorów idei Rzymu.

Bizancjum odniosło wiele sukcesów militarnych, zwłaszcza w okresie wczesnym, ale później musiało stawić czoła wielu inwazjom i zagrożeniom. Było silnie związane z chrześcijaństwem i miało duży wpływ na rozwój tej religii. W Bizancjum powstało wiele znaczących dzieł sztuki, architektury i literatury, które do dziś są doceniane.

Jednym z najbardziej znanych cesarzy bizantyńskich był Justynian I Wielki, który wprowadził reformy prawne i zainicjował budowę słynnej Bazyliki św. Zofii w Konstantynopolu. Bizancjum było również miejscem intensywnego życia politycznego, dyplomatycznego i kulturalnego, a jego cesarze utrzymywali kontakty z innymi potężnymi państwami ówczesnego świata.

Bizancjum przetrwało wiele prób, ale w końcu upadło w obliczu tureckiej inwazji. Jednak jego dziedzictwo kulturowe i polityczne miało długotrwały wpływ na historię Europy Wschodniej i Bliskiego Wschodu.