Apokalipsa, w tradycji judeo-chrześcijańskiej, oznacza koniec świata, czas ostatecznego sądu, w którym Bóg przyniesie sprawiedliwość, a dobro zwycięży zło. Ten termin pochodzi od greckiego słowa „apokalypsis”, co oznacza „odsłonięcie” lub „odkrycie”. Apokalipsa jest często związana z eschatologią, dziedziną teologii zajmującą się końcem świata i ostatecznym celem ludzkości.

Na przełomie 999/1000 roku, znane jako Tysiąclecie, wiele społeczności w Europie było przekonanych, że oto nadeszedł koniec świata. W oparciu o apokaliptyczne interpretacje Pisma Świętego, wierzyli, że 1000 lat po narodzinach Chrystusa nadejdzie Dzień Sądu. Ludzie gromadzili się w kościołach, modląc się i czekając na koniec. Kiedy rok 1000 minął bez żadnych apokaliptycznych wydarzeń, wiara w bezpośredni koniec świata zaczęła zanikać.

Zjawisko to powtórzyło się na przełomie 1999/2000 roku, nazywanym Millenium. Wiele osób na całym świecie, inspirowanych różnymi przekonaniami religijnymi, kulturowymi lub pseudonaukowymi, wierzyło, że koniec świata nadejdzie z końcem roku 1999. Jednym z popularnych strachów było tzw. „problem roku 2000” (Y2K), technologiczna obawa, że komputery na całym świecie mogą ulec awarii, co doprowadzi do katastrofy globalnej.

Apokaliptyczne przekonania, choć różne w szczegółach, zwykle wyrażają lęk przed nieznanym i nieuchronnym, w połączeniu z dążeniem do sprawiedliwości i ostatecznego celu. W obu tych przypadkach, niezależnie od rzeczywistych wydarzeń, apokaliptyczne oczekiwania miały głęboki wpływ na kulturę i społeczności. Niekiedy przekładały się na działania mające na celu zapobieganie przewidywanym katastrofom, a innym razem powodowały strach i niepokój. W każdym razie, historia pokazuje, że ludzkość ma skłonność do interpretowania bieżących wydarzeń w kontekście ostatecznej rzeczywistości, czy to za pośrednictwem religijnej eschatologii, czy poprzez inny kulturowy czy ideologiczny filtr.